GÜL KOKULU Hz. MUHAMMED (S.A.V.)

-Kutlu Doğum Haftası Nedeniyle-

(Akrostiş)

G/önlüm sana âşina, dilinden dökülenle

Ü/lfetin özlemişim, gül kokulu Muhammed.

L/âle, sümbül ve nergis, hepsinin karışımı

K/okunu özlemişim, gül kokulu Muhammed.

O/lur, olmaz şeylerle, nefsine etme ezâ

K/ul kendine veriyor, her günahla bir cezâ

U/zaklık varsın olsun, zaman, mekân ha kezâ

L/âkin çok özlemişim, gül kokulu Muhammed.

U/lu bir çınar gibi, O kaplamış her yanı

U/huvvet timsali O, gel sende O’nu tanı

F/erâsetli tavrını, o mûcizil beyânı

U/fkunu özlemişim, gül kokulu Muhammed.

K/ıyamet kopsa bile, hiç bitmez senin şanın

P/ervane oldu ashap, korudu senin canın

E/ntârinle birilikte, o misk kokan hırkanın

Y/enini özlemişim, gül kokulu Muhammed.

G/addar gaddarlık etti, mâsum oldu ezilen

A/llah için sen oldun, her canlıya üzülen

M/ersiyeni, nât’ını, metih için yazılan

B/ürde’ni özlemişim, gül kokulu Muhammed.

E/limle avuç avuç, içebilsem suyunu

R/abb’im nasip eylese, görsem Bedir kuyunu

H/ayâta hayat veren, o güzelim huyunu

A/h! çokca özlemişim, gül kokulu Muhammed.

Z/âtını çok severiz, temiz özlü Ahmed’in

R/avza’sı hayallerde, doğru sözlü Ahmed’in

E/sanstan nefis kokan, o gül yüzlü Ahmed’in

T/erini özlemişim, gül kokulu Muhammed.

İ/yi olmak istersen, günahlardan sen arın

M/üjdelenen gün yakın, ya bu gün ya da yarın

U/lu bir çınar gibi, sarsılmayan o tavrın

H/uyunu özlemişim, gül kokulu Muhammed.

A/hrete doğru akar, vahiy kokan ırmağı

M/uhammed Mustafa’dır, yakın eder ırağı

M/ûcizeyle dopdolu, çeşmeleşen parmağı

E/lini özlemişim, gül kokulu Muhammed.

D/uâsı odur onun, ümmet çekmesin eza

M/illet-i merhûmeye, Rabbim vermesin ceza

U/ykuda ayrı güzel, uyanıkken ha keza

S/îretin özlemişim, gül kokulu Muhammed.

T/evhidi esas alır, bir dâvâ ki güttüğün

A/klımdan hiç çıkar mı, gül dalında öttüğün?

F/ikrini anlatırken, o işaret ettiğin

A/sânı özlemişim, gül kokulu Muhammed.

S/akın kendin aldatma, zevke, sefaya dalıp

A/llah’ın emirleri, herkes için tek kalıp

L/af anlamaz kişiye, bazen gazaba gelip

L/â lâ‘ni özlemişim, gül kokulu Muhammed.

A/llah’ın o habîbi, onu her an övmeli

L/â diyorsa bir kişi, o dizini dövmeli

L/afla olmuyor işler, seven gerçek sevmeli

A/şkını özlemişim, gül kokulu Muhammed.

H/ayattayken bir görsem, Ravza’nı, ocağını

İ/nşallah nasip eder, bana da kucağını

A/llah adın yücelten, o yeşil sancağını

L/ivâ’nı özlemişim, gül kokulu Muhammed.

E/zel, ebet O varken, gayrına etme meyil

Y/aratan’a boyun eğ, eğil kör nefsim eğil

H/ayatın bize örnek, ayrılık kolay değil

İ/nan çok özlemişim, gül kokulu Muhammed.

V/e de olamaz mıyız, Hakk’ı dost doğru bilen?

E/ylesin Rabbim bizi, her hâlükârda gülen

S/eher vakti öyle ki, ayı ikiye bölen

E/lini özlemişim, gül kokulu Muhammed.

L/âtifesi ne tatlı, onu benzetme ele

L/afazanlık yakışmaz, dileğin varsa dile

E/zelden tahsis olan, makâm-ı Mahmut ile

M/ührünü özlemişim, gül kokulu Muhammed…

*

Kimsenin şüphesi yok, tüm cihan seni bilir

SEN; NÜBÜVVET MÜHRÜNÜN, SON ALTIN HALKASISIN…

Hanifi KARA

Not: GÜL KOKULU UFUK PEYGAMBER HAZRETİ MUHAMMED MUSTAFA SALLALAHİ ALEYHİ VESELLEM şeklinde yazılıdır…