Oğuz Karakoç’un Kaleminden ; “Amcam Abdurrahim Karakoç”

Çocukluğum, gençlik yıllarım,eski adı Celâ olan- Ekinözün’de yaşayan rahmetle andığım dedem Ümmet ve babaannem Fadime Karakoç’un yanında geçti. Ailenin ilk torunu olduğum için herkes tarafından çok sevilir, bir dediğim iki edilmezdi.

En büyük amcam Abdurrahim Karakoç, o yıllarda Ekinözü Belediyesinde muhasip olarak çalışıyordu. Dedem, babaannem ve ben, yaz tatillerinde Ekinözü’nün 5 km. dışında bağ ve bahçelerimizin olduğu çiftlikte kalırdık.

Abdurrahim amcamın, dedemin ve babaannemin yanında sevgisi farklıydı. Çocukluk döneminde bile amcam ne isterse yapılırmış, hatta her türlü hata ve yaramazlıkları hoş karşılanırmış. Bu sevgileri hep sürdü. Ona, bahçeye gelemiyor diye mutlaka her gün benimle meyve ve sebzelerden en iyilerini gönderirlerdi. Oyun çağında olmama rağmen çok kez oyunumu bırakarak bu görevi zevkle yerine getirirdim. O da beni çok severdi. Amca – yeğen değil candan iki arkadaş gibiydik.

Hafta sonlarında bahçede aile fertleriyle bir araya gelindiğinde, günümüz bir şölen havasında geçerdi. Yine öyle bir ortamda Abdurrahim amcamın,  hatalı bir davranışımdan dolayı beni dövmeye kalkan babamın elinden alarak dayak yemekten kurtardığını hiç unutamam.

Avcılığı ve doğada gezmeyi çok severdi. Ekinözü çevresindeki dağlara keklik, Nergele Çayı’na da alabalık avı için birkaç kez beni de götürmüştü. Yolculuğumuz hep onun nükteli sohbetleriyle doyumsuz olurdu.

Kaynaştırmayı ve paylaşmayı seven bir mizacı vardı. Ailede ve çevrede kırgınları barıştırma görevini de hep o üstlenirdi. Nerede bir cenaze ve düğün varsa hepsine de katılırdı. Yazdığı şiir ve yazılarla insanlarda sert bir mizaca sahip olduğunu hissettirse de aslında onun yüreği sevgiyle doluydu, asla kimseyi incitmek istemezdi.

Çok zekiydi. Gençlik yıllarında marangozluk yapmış, çok güzel el sanatları ürünü ortaya koymuştu. Resim çizme konusunda da yeteneği ileri düzeydeydi. Yapmış olduğu kınalı keklik resimleri hala hafızamda canlılığını koruyor.

Onunla iyi anlaşan iki dosttuk. Evliliğe ilk adım atışımda bile o vardı. Eşimi istemek için önce onu göndermiş, işi bitirince de babama ve anneme haber vermiştim. Yıllar sonra da bu güzel ilişkimiz devam etti.

‘Mektup yazdım Hasan’a ha Hasan’a ha sana’ diyerek ilk kitabı “Hasan’a Mektuplar” la büyük yankı uyandırdı ve baskı üstüne baskı yaptı. “ Askere Mektup” ve“Tohtur Beğ” isimli iki şiiri ilk defa halk türküsü sanatçısı Zekeriya Bozdağ tarafından bestelendi. Tohtur Beğ şiiri Âşık Mahzuni Şerif tarafından farklı bir şekilde okundu. Bunları daha sonra da Selda Bağcan tarafından okunan “ Unutursun Mihriban’ım”  ve Musa Eroğlu’nun bestelediği, günümüzde hala dillerden düşmeyen “Mihriban” şiiri takip etti. Gülşen Kutlu’nun yorumladığı “Sultanım” şiiri ilk defa TRT de yerini aldı. Her geçen gün besteler peş peşe geliyordu. Şiirleri plak ve kasete dönüşüyordu. Ekrem Çelebi tarafından “Unutma Dost ve Sana Geliyorum” , İbrahim Tatlıses ve Nuray Hafiftaş’ın okuduğu “Omzumda Sevda Yükü”, Musa Eroğlu, Osman Öztunç ve Hasan Sağındık tarafından okunan “ Suları Islatamadım”, Sevcan Orhan’ın okuduğu “ Sevgi Yetmiyor”  Ayrıca Hasan Sağındık’ın bestelediği Abdurrahim Karakoç’a ait  İşte bestelenen şiirlerden bazıları şunlardır:“Beşinci Mevsim, İsmailce, Geç anladım, Kimin Dünyası, Kıyas, Sevgi yetmiyor, Hazır ol, Siyah Ağıt, Canımız Kurban, Otuz Yıl Önce, Bebeğe İhtar, Bağışla Beni, Soylu Bir Destan, Seni Düşünürüm, Dosta Doğru, Seni Aradım, Aynaların Ötesi, Gönlümdeki Gurbet, İsyanlı Sükût, Anadolu Gezisi, Dün Gece vb.” bestelenmiş yüzlerce eserinden bazılarıdır.

Vefatıyla ilgili medya haberlerinde onu “Mihriban” şiiriyle sınırlayıp tanıtmaya çalıştılar. Abdurrahim Karakoç, hem manzum, hem de nesir alanında büyük başarı yakalayan ender insanlardandı. O çok iyi bir halk ve hak şairi, iyi bir dava adamı ve hiciv ustasıydı. Halkın mağduriyetini şiirleriyle en güzel şekilde anlatmış, zulme başkaldırmış ve hakkında 30’a yakın dava açılmış olmasına rağmen hiç birisine avukat tutmamış ve kıvrak zekâsıyla bütün davalardan beraat etmiştir. Çocukluğunda 25 gün gibi kısa sürede Kuran-ı Kerimi öğrenen amcam Abdurrahim Karakoç kendisini "Türkislam" davasına adamıştı.

“Kör dünyanın göbeğine

Hak yol İslâm yazacağız.

Kuşların göz bebeğine

Hak yol İslâm yazacağız.” mısrasıyla başlayan İslami duygularının öne çıktığı “Hak Yol İslâm yazacağız” şiiri binlerce insanın dilinde marşa dönüşmüştü.

İslam’dan bahsetmenin suç olduğu bir dönemde o korkusuzca şiirleriyle haykırıyordu.

Ne diyorsa İslam Dini

Uyacağız suç olsa da

Gerçeği örten kefeni

Soyacağız suç olsa da

Alnımız ak yüzümüz ak

İslam olan olmaz korkak

Batıla batıl hakka hak

Diyeceğiz suç olsa da

Çiçeklenir sevda serde

Cihad düğün olur merde

Nur-u Kur’an’ı her yerde

Yayacağız suç olsa da

“Deseler ki ‘İslam’ın pınarından içmek suç’

O suçu kabullenir içerim avuş avuç…

“Çarpık Çağ” şiirinde ise toplumdaki çarpıklığı şöyle anlatıyordu:

Doğru mu, yanlış mı? Karar sizlerin

Biz aklın durduğu çağda yaşadık.

“Ben dinsizim” diyen beyinsizlerin

Din dersi verdiği çağda yaşadık.

Çabuk pişsin diye zorbanın aşı

Ayıran olmadı kurudan yaşı

Keçinin kaplana her adım başı

Kırk tuzak kurduğu çağda yaşadık.

Başörtüsü yasak, Türk olmak günah

Sabır ver sabır ver ey Gadir Allah

Bulaşık basının her gün, her sabah

İslam’ı yerdiği çağda yaşadık.

Yüreği sevgi dolu amcam asla kimseyi incitmek istemezdi. Bu düşüncesini “İncitme” şiirinde şöyle ifade ediyor.

Gölgesinde otur amma

Yaprak senden incinmesin

Temizlen de gir mezara

Toprak senden incinmesin.

Yollar uzun yollar ince

Yol kısalır aşk gelince

Yat kurban ol İsmail’ce

Bıçak senden incinmesin.

Burdayım de ararlarsa

Doğru söyle sorarlarsa

Tabutuna sararlarsa

Bayrak senden incinmesin.

İl göçsün göçtüğün vakit

Yol yansın geçtiğin vakit

Suyundan içtiğin vakit

Kaynak senden incinmesin.

Toz konmasın sakın sana

Hakkı geçer halkın sana

Gücenmesin yakın sana

Uzak senden incinmesin.

Amcam Abdurrahim Karakoç’un yazdığı taşlamalar, aşk, tabiat, dava şiirleri ve nesirlerinde inancından taviz vermeyişini ve dik duruşunu mutlaka görürsünüz.

Ben Milletim uğruna adamışım kendimi

Bir doğrunun imanı, bin eğriyi düzeltir.

Zulüm Azrail olsa, hep hakkı tutacağım

Mukaddes davalarda ölüm bile güzeldir.

“Taksim” şiirinde ise şöyle diyor;

Bana Mevlana’yı Yunus’u verin,

Mecnun’u Leyla’yı size bıraktım.

Kırk yıldır susuzum bir tas su verin,

Irmağı deryayı size bıraktım.

Talipli değilim şöhrete şana,

Makamı rütbeyi yük etmem cana,

Dostluk sevgi şefkat yetişir bana,

Dövüşü kavgayı size bıraktım.

Onu birkaç sayfayla anlatmak mümkün değil.  Bazı özelliklerini ifade etmeye çalıştım. Cenazesinde gördüm ki sağlığında yazdığı şiir ve yazılarıyla övdüğü, hatta dövdüğü herkes oradaydı. Ölümünde bile herkesi birleştirmişti. Allah mekânını cennet eylesin.

Sağlığında yazdığı şu kıta her şeyi anlatıyor.

“Uyuz öküzlerin adam güttüğü

Çarpık bir dünyada yaşadı gitti.

Çoğunun putlara secde ettiği,

Dünyayı dünyada boşadı gitti.”

Saygı ve dua ile.

Oğuz KARAKOÇ