Bir Hazan Vakti

BİR HAZAN VAKTİ...

                          Zafer burçlarında görmeyi beklerken,

                           zindanlarda sararan bir neslin hazanı…

Ufuk çizgisinde Kıble’yi bulan,

Besmeleli sevdâlarda durulan,

Hem Yavuz kesilip hem Yunus olan,

     Alperenim yıllar geçti gelmedin;

     Kardelenler çiçek açtı gelmedin...     

Takvimde yapraklar tükendi bir bir,

Zaman ihtiyarlar, mevsimler eskir,                      

Umut; beklemeye can veren iksir,               

                                                                                                                                                                               Ebâbiller kondu göçtü gelmedin;

     Kardelenler çiçek açtı gelmedin... 

Darbelerden darbe yedim kin gördüm ,

Soygun gördüm, zulüm gördüm, kan gördüm,

Bir “On İki Eylül”, bir hazan gördüm ;

     Vatanı çok sevmek suçtu (!) gelmedin;

     Kardelenler çiçek açtı gelmedin...

Hedefe varırken “Sen dur !” dediler,

“İşte Taş Medrese buyur !” dediler,

Zulmü getirdiler “Huzur (!)” dediler;

     Şahmeranlar zehir saçtı gelmedin;

      Kardelenler çiçek açtı gelmedin...

Kendimin kendime isyânıydı bu,

Aldığım darbenin bir yanıydı bu,

Bir yaprak dökümü zamanıydı bu,

     Gök ekini süngü biçti gelmedin;

     Kardelenler çiçek açtı gelmedin...

Gecelerin seherine diz çöktüm,

Nar çiçeği şafaklarda ter döktüm,

Gelir diye yollarına çok baktım,

      Eylül’ünde hükmü geçti gelmedin;

      Kardelenler çiçek açtı gelmedin...

Güneşte üşüdüm gölgede yandım,

Çile tezgâhında kirden aklandım,

Bir kaç damla gözyaşında saklandım,

     Umutlarım bir bir uçtu gelmedin;

     Kardelenler çiçek açtı gelmedin...

Efkârım artar da ağlarım bâzan

Mihrican vurgunu Eylül’de vatan

Sehpaya giderken o “Dokuz Fidan”

     Zaman karanlığı seçti gelmedin;

     Kardelenler çiçek açtı gelmedin...

                              12 Eylül 1984