ISLATMAK ve ISITMAK

Abdurrahim Karakoç, suyu ıslatamadı

Ben ise çok uğraştım, koru ısıtamadım…

25/02/’18

Hanifi KARA

ISITAMADIM

-Ne GÖNLÜ ne de KORU-

Özden uzaklaştıkça, yürekler korsuz kaldı

Ateş yandı söndü de, gönlü ısıtamadım.

Kerem, Aslı misâli, sevdânın alazında

Yürek aşkla yandı da, gönlü ısıtamadım.

Neler çekti insanlık, Şah’ından, Ece’sinden

Beterden daha beter, gündüzü, gecesinden

Magma birden kükredi, fışkırdı bacasından

Lavlar aktı dondu da, gönlü ısıtamadım.

Gel kanma edâsına, cilvesine, sesine!

Hepimiz aldanırız, bu dünyanın nesine?

Gündemi “sevdâ” olan, âşıklar meclisine

Âşık, aşkın sundu da, gönlü ısıtamadım.

Yakışır mı âşığa, her şeyi birden tepsin

Sevenler sevdiğinin, elin, ayağın öpsün

Düşmüş ise bir kere, yanan kullar ne yapsın

Alev od’a yandı da, gönlü ısıtamadım.

Âşıklar mâşûkuna, öyle farklı bakar ki

Aşkın seli coştu mu, öyle bentler yıkar ki

Ateşten daha beter, soğuk öyle yakar ki

Buzlar nâra döndü de, gönlü ısıtamadım…

Ne “gönlü”, ne de “koru”, asla ısıtamadım…!!!

Hanifi KARA