Partiye gidiyorsun, belediyelere bakıyorsun, gelenlerin yüzde doksanı iş peşinde. “Oy verdim, bize iş bul!” Emrivaki yaparak…
Zihniyet bu. “Bu memleket adına ne yaptınız, ne yapacaksınız?” diye soran, sorgulayan yok. Varsa oğlana kıza, damada, geline iş. Bir zamanlar sanayi üretimi ile ekonomiye en büyük katkıları veren şehrimizde, işsizlik halen en büyük sorun olarak devam ederken, bir gerçek var ki, artık ezberledik, ki su yüzüne çıktı, kimse iş beğenmiyor.
Masa başı olsun, salla başı al maaşı ayakları…
Öyle ki bu mesele, bugün belediyelerin en çok şikâyet ettiği bir numaralı konu h aline geldi. Başkanları dinliyorsun, sözünü ettiğine dahi bin pişman olduğun yetmiyormuş gibi, yakındığı tek şey, herkesin iş için kapıyı çalması.
Partide aynı, belediyelerde aynı hadise.
Güya Maraş sanayi şehri, güya işsizlik yok! Bütün ümitlerini yeni seçilen belediye başkanlarına bağlayan insanlar, çocuklarının fabrikalarda çalışmasına rıza göstermiyorlar. Sanki bir oy verince, memleketi satın almışlar gibi, başkanlardan iş istiyorlar. Belediyeler bu yüzden iş ve işçi bulma kurumu gibi. Başkanların da koltuklarına oturduklarında, bu ciddi meseleyi kucaklarında bulunca, onlar da şaşırmıştır eminim. Bu kadar yoğun taleple karşılaşacaklarını eminim onlar da düşünememiş, tahmin edememiştir.
*
Belediyelerin kapısı önünde yatanlar, daha yetkilileri belediyeye adımını atmadan özel kalem müdürünün kapısını aşındıranların çoğu iş bekliyor. Randevu isteyenlerin bütün derdi davası bir iş. Belediyelerden beklediği ilgiyi göremeyenler, umudunu kesenler, bu kez milletvekillerinin telefonlarına sarılıyorlar. Yalvar yakar, ne olur bir oğlana, kıza, damada, geline bir iş… “Nasılsın, iyi misin, sağlığın sıhhatin nasıl, Maraş için bugün ne yaptınız?” diyen, soran eden yok.
Başkanlar da projeyi, hizmeti, yatırımı unuttu, gelenlerin iş talepleri ile uğraşıyor. Oysa belediyelerin personel müdürü var, beyaz masası var, tenezzül etmezler, belki de oradan bir cacık çıkmayacağını düşünürler, illaki başkanla görüşecekler, iş isteyecekler.
Bu yüzden, başkanlar da bu iş taleplerinden yoruldular. Hatta bıktılar da… Gelen gidenlerin taleplerinden işi yapamayacak hale geldiler, eminim. Bu yüzden telefonlara cevap vermekten çekinseler de, kimisi de çareyi numarasını değiştirmekte buluyor.
*
Parti il veya belediye başkanlarını bunaltan ve ulaşılmaz hale getiren bu mesele, inanın giderek büyüyor. Ta ki bir sonraki seçime kadar da süreceğe benziyor. “Bu adamları artık rahata bırakalım, bıktırmayalım, usandırmayalım” diyen yok.
Bu yüzden, belediyelerin istihdam kapısı olarak görülmesine karşı duvar gibi durmaya çalışsalar da, taleplerden bir türlü yakalarını kurtaramıyorlar.
Başkanlara bizzat başvuran, talepte bulunanlar ile özel kalem müdürüne müracaat edenleri bir tarafa koyduk da, Beyaz Masa’ya sorsan, herhalde iş için kapıyı çalanların sayısı yüzbinleri bulmuştur.
Allah başkanların yardımcısı olsun!
Bu meseleye devam edeceğiz.