BİR HAZAN VAKTİ…
Zafer burçlarında görmeyi beklerken,
zindanlarda sararan bir neslin hazanı…
Ufuk çizgisinde Kıble’yi bulan,
Besmeleli sevdâlarda durulan,
Hem Yavuz kesilip hem Yunus olan,
Alperenim yıllar geçti gelmedin;
Kardelenler çiçek açtı gelmedin…
Takvimde yapraklar tükendi bir bir,
Zaman ihtiyarlar, mevsimler eskir,
Umut; beklemeye can veren iksir,
Ebâbiller kondu göçtü gelmedin;
Kardelenler çiçek açtı gelmedin…
Darbelerden darbe yedim kin gördüm ,
Soygun gördüm, zulüm gördüm, kan gördüm,
Bir “On İki Eylül”, bir hazan gördüm ;
Vatanı çok sevmek suçtu (!) gelmedin;
Kardelenler çiçek açtı gelmedin…
Hedefe varırken “Sen dur !” dediler,
“İşte Taş Medrese buyur !” dediler,
Zulmü getirdiler “Huzur (!)” dediler;
Şahmeranlar zehir saçtı gelmedin;
Kardelenler çiçek açtı gelmedin…
Kendimin kendime isyânıydı bu,
Aldığım darbenin bir yanıydı bu,
Bir yaprak dökümü zamanıydı bu,
Gök ekini süngü biçti gelmedin;
Kardelenler çiçek açtı gelmedin…
Gecelerin seherine diz çöktüm,
Nar çiçeği şafaklarda ter döktüm,
Gelir diye yollarına çok baktım,
Eylül’ünde hükmü geçti gelmedin;
Kardelenler çiçek açtı gelmedin…
Güneşte üşüdüm gölgede yandım,
Çile tezgâhında kirden aklandım,
Bir kaç damla gözyaşında saklandım,
Umutlarım bir bir uçtu gelmedin;
Kardelenler çiçek açtı gelmedin…
Efkârım artar da ağlarım bâzan
Mihrican vurgunu Eylül’de vatan
Sehpaya giderken o “Dokuz Fidan”
Zaman karanlığı seçti gelmedin;
Kardelenler çiçek açtı gelmedin…
12 Eylül 1984